Als kind

Als kind voelde ik vooral angst. Niet een beetje bang, maar verstijvend, verstikkend bang. Voor het donker, voor geesten, voor oude mannen op straat. Mijn moeder vroeg ooit voorzichtig: “Is er iets gebeurd?” Ik zei nee. Maar mijn lichaam wist al lang beter.

​

Functioneren, maar niet leven

Jarenlang leefde ik los van mezelf. Mijn hoofd functioneerde, mijn lijf stond altijd gespannen. Ik werkte jong, woonde jong samen, maar voelde me niet vrij. Nachten zat ik wakker, alert, alsof ik elk moment iets moest afwenden. Grenzen aangeven kon ik niet. Als iemand eroverheen ging, glimlachte ik. Intimiteit voelde niet vrij. Ik voelde weinig, genoot niet en dacht dat dit was hoe het hoorde. Mijn lijf deed niet mee – of beter gezegd, het beschermde me. Aan de buitenkant was ik goedlachs en sterk. Vanbinnen voelde ik me leeg en verloren.

​

Moederschap als keerpunt

Toen ik moeder werd, begon alles te schuiven. Ik voelde onrust, boosheid en eenzaamheid. En de angst: “Ben ik wel geschikt als moeder? Hoe lang mag dit geluk duren?” Ik wilde controle houden over alles, maar met twee kinderen lukt dat niet. En diep vanbinnen wist ik: dit kan niet langer zo.

​

De waarheid in lagen

Therapie hielp me aanvankelijk niet verder. Ik bleef gesloten. Alsof ik langs mijn kern praatte, terwijl ik wist: daar ligt iets wat ik nog niet durfde aanraken. Pas toen ik een lichaamsgerichte therapeut vond, veranderde alles. Niet alleen praten, maar voelen. Niet analyseren, maar aanwezig zijn. En daar, in die bedding, kwam de waarheid omhoog: ik was in mijn jonge kinderjaren seksueel misbruikt.

Eindelijk vielen de puzzelstukjes op hun plek. Mijn angst, mijn lichaam, mijn gedrag, alles kreeg betekenis. En ik besloot: ik ga dit aan. Niet in één keer. Wel laag voor laag. Met tranen. Met adem. Met ruimte.

​

Nu

Ik ben niet meer bang als ik alleen thuis ben. Ik herken mijn signalen, mijn grenzen, mijn verlangens. Intimiteit is geen harnas meer, maar een bedding. Ik leef niet langer naast mezelf, maar ín mezelf. Mijn kinderen weten wat er met hun moeder is gebeurd. Omdat ik niet langer een geheim wil dragen. Omdat zij recht hebben op mijn waarheid. Het krampachtig vasthouden aan controle is weg. Er is rust, er is ruimte. En ik weet nu: dit is thuiskomen in mezelf.

​

En voor jou

Mijn reis was niet licht, maar wel bevrijdend. En precies dat is wat ik vrouwen gun: niet doorgaan met “functioneren”, maar écht leven. In zachtheid. In waarheid. In het lichaam dat al die tijd op je wachtte.

Voel jij je ergens in mijn verhaal geraakt?

En voel je dat het tijd is? Tijd om te zakken. Tijd om niet langer alleen te dragen wat te groot werd.

 

Je hoeft niet klaar te zijn. Je hoeft alleen maar welkom te zijn.
En dat ben je.